Filozofia Reggio Emilia

Podstawą podejścia pedagogicznego rozwijanego w metodzie Reggio Emilia jest wyobrażenie dziecka jako zdolnego, silnego, bogatego w różnego rodzaju możliwości i zasoby; dziecka, które chce się rozwijać, jest ciekawe świata i nim zadziwione; dziecka, które od urodzenia pragnie komunikować się z innymi i wyrażać siebie.

W dzieciach widzi się osoby, które od samego początku życia mają potrzebę poznawania i rozumienia swoich doświadczeń, a rolą dorosłych jest je w tym wspierać. W Reggio przywiązuje się ogromną wagę do dostrzegania i doceniania potencjału dzieci, które, jak twierdził twórca tego systemu Loris Malaguzzi, „mają zdolności znacznie wykraczające poza te, o których zwykle nam się mówi (…); potencjał większy, niż zwykle im przypisujemy”.

Z tym wiąże się także przekonanie, że obowiązkiem nauczycieli jest dbać o to, by zdolności tych nie zniszczyć – „Chcemy mieć pewność, że dziecięce pragnienia, zainteresowania i zdolności oraz umiejętność cieszenia się i poszukiwania nie pozostaną pogrzebane i niewykorzystane”, deklarował Malaguzzi.

W praktyce oznacza to niezwykle poważne myślenie o tym, jak organizować edukację przedszkolną w taki sposób, by dzieci mogły ciągle się rozwijać, by podtrzymywać i wzmacniać ich ciekawość i chęć rozumienia świata.

W Stu Światach podążamy za Dzieckiem, skupiamy się na jego indywidualnym potencjale i czerpiemy z jego naturalnego zaciekawienia otoczeniem. Rolą dorosłych jest towarzyszenie, wspieranie w rozwijaniu potencjału Dziecka; robienie wszystkiego co tej ciekawości i chęci poznawania nie zniszczy.

Sto Światów to również przestrzeń demokratyczna, która chce w naturalny sposób skupiać nauczycieli, rodziców i społeczność lokalną. Jednym słowem wszystkich, którzy mają wpływ na wychowanie Dziecka

Sto Światów Przedszkole Szkoła